Rozdział 2 - "Furia"

3 KOMENTARZE = ROZDZIAŁ 3

 

 

Stoję przed swoim biurem. Klikam na swoim iPhonie szybkie wybieranie. Dzwonię do Olivii Holt – według mojej szefowej – przyszła była jej przełożona numer 1, numer 2 byłam ja. A czemu byłam? Ponieważ zajmuje właśnie stanowisko Olivii. Nie szkoda mi jej. Dla mnie to krok bliżej do awansu. Zawsze w czymś złym umiem znaleźć pozytywne rozwiązanie. Co prawda pozytywne ono jest tylko dla mnie. Słyszę pierwszy sygnał. Drugi. Trzeci. Kobieto odbierz ten cholerny telefon! – pomyślałam wściekła.

- Halo ? Tu Oliviaaa Holt – odezwała się zaspana dziewczyna

- Dzień dobry Olivio, a czemu ty nie w pracy ? - pytam chłodnym głosem

- Kto mówi ? - pyta. Widać, że biedna nie kontaktuje ze światem rzeczywistym.

- Koleżanka z pracy. A no właśnie mam zadanie do wykonania dlatego dzwonię . - mówię zwodzącym głosem

- Jakie? Koleżanko z pracy – czy ona naprawdę nie wie z kim rozmawia ?

- Szefowa, kazała mi ciebie zwolnić, więc jak byś mogła to przyjdź p...- przerwała mi

- Że jak to zwalnia mnie?! - o nagle zaczęła kontaktować

- No tak, więc potem przyjdź po swoje rzeczy, z łaski swojej. Bo inaczej wyrzucę je za drzwi biura

- Aleee?!

- Narazie kochana – rozłączyłam się. Te ostatnie słowa wypowiedziane przeze mnie z zerowym współczuciem, a wręcz uśmiechem.

Wróciłam zadowolona do biura. Lecz zaraz momentalnie mój humor się zmienił. A co on tu jeszcze robi?- zapytałam siebie w myślach widząc blondyna. Podeszłam do biurka. Oparłam się o nie. Odchrząknęłam. Spojrzał mi w oczy. Jak już mówiłam nic na mnie nie działa. Nawet tej jego brązowe oczka. Serce z kamienia.

- Co ty tu jeszcze robisz? - spytałam zbulwersowana

- Mówiła pani, że mogę tu wypełnić tą kartkę, żeby oszczędzić czas. - odpowiedział. Krew zaczęła gotować się we mnie ze wściekłości.

- NIE POWIEDZIAŁAM, ŻE W TYM BIURZE! MOŻESZ TO ROBIĆ GDZIE CHCESZ W TYM BUDYNKU, ALE TU AKURAT SIĘ PRACUJE! PIEPRZE ! NIEKTÓRZY LUDZIE SĄ TACY NIE ROZGARNIĘCI UMYSŁOWO! - krzyknęłam po czym odwróciłam się plecami do blondyna. Spojrzałam za okno.

- Jessica zaparz mi zieloną herbatę! - wrzasnęłam

- Dobrze. - powiedziała szybko przerażona i zniknęła w rekordowym czasie połowy sekundy.

Minęło jeszcze parę chwil zanim się otrząsnęłam. Chyba potrzebny mi psychiatra – zawsze tak stwierdzam kiedy jestem …. yhhh... rozzłoszczona.

- To ja już pójdę. Formularz zostawiam wypełniony na biurku – powiedział mężczyzna i wstał z krzesła.

- I ty po tym ataku mojej furii chcesz jeszcze tu pracować? - spytałam łagodnie, spokojnie nadal wpatrując się w okno

- Tak. - odpowiedział krótko

Nic już nie mówiłam. Po chwili usłyszałam tylko zamykające się drzwi od gabinetu. Spojrzałam w dół na ludzi chodzących w tą i tamtą przy wieżowcu. Po chwili spostrzegłam blondyna, który właśnie... chwile temu stąd wyszedł. Nie wystraszył się ani nic. Dziwne. Zawsze wszyscy się mnie boją. … Hmmm... ciekawy typ.

Pieprzyć prace – stwierdziłam. Musze go dogonić...

 

______________________________________________________

 

Hejka, wiem rozdział miał być jutro, ale ... dodaje dziś. A bo co ... mogę  Ooo... Milena chce dogonić Ross'a . Ale po co tak naprawdę? Tego nie zdradzę. :D Liczę na komentarze :) Rozdział kolejny - w piątek, oczywiście jak będzie przynajmniej 3 komen.